Zolang als ik me herinner, zie ik voor me, hoe ik heel veel tijd doorbracht achter de televisie, geheel opgaand in het bekijken van alles wat langs kwam. Er kwamen zoveel verhalen langs, waardoor ik emotioneel gegrepen werd dat nog vóór ik erover na kon denken hoeveel tijd het me kostte, ik alleen maar nog langer wilde blijven kijken.
Eerst hadden we de afstandsbediening: een grote variëteit op diverse kanalen, waarop je altijd wel iets vinden kon, dat je absoluut niet mocht missen en dat niet werd herhaald: de meest verbazingwekkende items die een meisje maar verzinnen kan.
Vandaag de dag glijden de vingers over het scherm van een smartphone, in de regel met herhaalde bewegingen om naar boven, naar beneden en opzij te scrollen. Op het scherm verschijnen beelden, kleuren en geluiden die doorlopend stimuli afgeven aan mijn hersenen, die verdoofd worden door het doorlopend zien van zoveel wonderlijke dingen.
Op een dag las ik een artikel waarin stond: “Netflix heeft als belangrijkste concurrent (naast andere) de slaap die mensen nodig hebben”. Toen ik dat las, fluisterde mijn geweten, vroeg om aandacht, wat ik evenwel negeerde. De grootse ontknoping van de show was nabij …..
Maar desondanks was het niet meer hetzelfde als daarvoor. Er ontstond een grote leegte in me en een gesuste en genegeerde stem begon te schreeuwen, te smeken om gehoord te worden. Ik was uitgeput en voor het eerst kwam de behoefte bij me op, stil te staan bij dat gevoel. Ik was het zat, het gehoor te zijn voor andermans verhalen en dat werd plotseling het meest urgente dat gedaan diende te worden. Ik had er alleen spijt van, dat ik zo laat pas naar mijzelf geluisterd had, maar die gedachten schoof ik opzij en realiseerde me, dat het nu alleen maar ging om de actuele nood.
Virtueel “met vrienden te zijn” is fijn en beter dan niets, dacht ik altijd. Ik moest mijzelf duidelijk maken dat dat het probleem dan ook niet is, dat het niet persé slecht is. De kern van het probleem is, dat er ook een leven bestaat, dat erom vraagt, wérkelijk geleefd te worden.
Me realiserend dat ik een aandoening had die mijn zintuigen verdoofde, keerde ik terug naar de tastbare dingen die ik met mijn ogen kon waarnemen en naar de bewegingen van mijn lichaam; ik voelde armen, benen, nek en enkels die voordien vanuit traagheid werden genegeerd.
Toen kwam er vanuit de bewegingen van dat lichaam een verheffing tot stand. De verstorende leegheid die ik voelde kwam tot rust en ik voelde me vredig. Als een bevrijdingsactie pakte ik mijn schoenen die altijd dezelfde wegen bewandelden en ging naar een park dat ik wilde bezoeken. Ondanks een oude wens, er eens heen te gaan, had ik dat nog nooit gedaan.
Zodra ik het huis verliet beroerde het zonlicht mijn gezicht en hield me warm. De wandeling liet me naar vogels luisteren en toonde mijn een zo blauwe lucht, zoals geen enkel smartphone-scherm ooit er uit zou kunnen zien. Het was allemaal heel eenvoudig, maar ongetwijfeld breder, net als mijn perceptie dat nu was. De hoeveelheid lucht die mijn longen vult lijkt ook groter. Het is alsof met de lucht die mijn longen vult, er een niet uit te leggen vreugde bij me binnenkomt, want ik weet dat ik vanaf nu de hoofdrol zal spelen ik mijn eigen verhaal.
