Dit artikel werd geschreven naar aanleiding van de wijdverbreide en zeer hevige spontane branden in diverse delen van Australië gedurende de afgelopen twee maanden. Na twee tot drie jaar van extreme droogte is een groot gedeelte van het land kurkdroog en omdat de Eucalyptusboom, die rijk is aan vluchtige oliën, domineert, zijn de branden zeer heet en verspreiden zij zich snel. Natuurlijk is dit een mondiaal verschijnsel en het slaat ook op de branden in de Amazone, Spanje, Californië en Noord Canada en Siberië en waarschijnlijk ook nog op andere plaatsen.
Als wij onze eigen realiteit scheppen, zouden we dan de branden ook collectief gecrëerd hebben? En hoe dan?
Vuur – Boeddha stelt duidelijk dat we allemaal de neiging hebben, in vuur en vlam te staan van egocentrische verlangens en dat dat al ons lijden veroorzaakt. Als we kijken naar het verleden, dat tot het heden heeft geleid, zien we een eindeloze keten van oorzaak en gevolg, van ik-centrale keuzes, de ene na de andere, zowel individueel als collectief, die ons naar het heden leiden. Naar de vigerende omstandigheden waarin elk van ons zich bevindt en het collectieve drama waarin we ons momenteel allemaal bevinden en die zich afspelen op het wereldtoneel om ons heen.
Ik-centraal denken leidt tot ik-centraal voelen en deze ik-centrale passies en astrale stormen bepalen ons leven – verlenen ons de schijn van leven, dat zo gemakkelijk ervaren wordt als een verslaving aan drama en pijn. We staan in brand van verlangen! Wij branden wegens de onuitblusbare onbevredigdheid van het leven, waarover Boeddha sprak – dukkha – ‘het leven is lijden’ ….. onbevredigend omdat het slechts een voorbijtrekkende parade van tijdelijke verschijnselen is die nooit de jammerklacht in onze harten zal bevredigen ….. jammeren om standvastige liefde, om waarachtig inzicht en om wijsheid, om moed geboren uit de waarheid en daarin te staan. Als we slechts duidelijk konden inzien dat de waarheid is, dat we deze dingen nooit kunnen en zullen vinden in de buitenwereld, ongeacht de energie die we erin stoppen ….. omdat het daar gewoon niet te vinden is.
We moeten maar liever naar binnen kijken voor deze tijdloze waarden, want dat is de enige plek waar ze te vinden zijn. Dit houdt een confrontatie in met de leugen, dat alleen het fysieke en meetbare werkelijk is. Want er is voor ons allemaal een meer subtiele werkelijkheid voorhanden – hoewel onzichtbaar, toch als veel werkelijker ervaren dan de wereld om ons heen.
En als we ons omkeren en oog in oog komen staan met die mogelijkheid en ons openstellen voor die ervaring, waarbij we alle gehechtheid aan uiterlijke verschijnselen laten varen, dan kunnen we helder inzien dat we ons moeten ontdoen van onszelf – om de razende vlammen van ik-centraal verlangen te doven en zo de stille plek in ons binnenste te vinden van waaruit ons leven ontspringt.
Als we die stille plek vanbinnen vinden en er bewust voor kiezen, om daar te zijn en daar van uit te gaan, om al onze ik-centrale ambities daaraan over te geven, dan zal de wereld bevrijd zijn van de last van onze ik-centrale projecties en zal uiteindelijk haar oorspronkelijke orde worden hersteld. Het vuur van de egocentrische verlangens zal gedoofd zijn en vervangen door het milde vuur van de Liefde.
De regenboog houdt de belofte in, dat planetaire veranderingen zich niet meer zullen voltrekken door middel van een watervloed. Daarentegen is er geprofeteerd dat de volgende omwenteling door vuur zal worden voltrokken – het vuur van de Ziel dat ons tot bewustzijn voert door de gevolgen van onze keuzes onder ogen te zien.
Kunnen de spontane fysieke branden daarmee op een of andere manier mee in verband gebracht worden? Beïnvloedt de bewustzijnsstaat van de mensheid de aardatmosfeer, inclusief weer en klimaat? En tot op welke hoogte dan?
Iets om over na te denken …..
