Onverwacht

Wat je ziet ben je zelf

Onverwacht

Het was een droom, je staat in een straat met allemaal ongelijk liggende stenen. Daar struikelen regelmatig mensen over en je staat klaar om het bloeden te stelpen, de gewonden troost te schenken en hun leed te verzachten. Je doet buitengewoon goed werk, maar de problemen zelf verhelp je er niet mee.

Je spant je in om mensen te leren de gevaren te zien, er niet over te struikelen en er goed mee om te gaan. Je probeert de mensen een positieve kijk op het leven te geven en zich niet te laten leiden door hun ongeluk. Je vertelt de mensen over hun taak om alles in orde te maken en je gaat ervan uit dat dat kan. Ook leer je hun om anderen diezelfde visie bij te brengen. Velen worden heel blij van je hulp en zijn er gelukkiger door. Je wordt alom gerespecteerd. De stenen blijven zo wel scheef liggen.

Dus je zet je ertoe de stenen recht te leggen. Dat scheelt, dan wordt er niet gestruikeld en heeft niemand meer hulp nodig. Je werkt voor de mensheid en de mensheid is je dankbaar. Je mensenliefde is groot, groter dan die voor jezelf. Je bevecht scheefgegroeide verhoudingen en onrechtvaardigheden. Je stelt ook die idealen boven al je eigen belangen. Soms lukt het je ergens zo’n ideaal te verwezenlijken, maar dan liggen er elders inmiddels wel weer andere stenen scheef.

Je verdiept je in de vraag waarom die stenen omhoog komen, want dat gebeurt telkens opnieuw. Je leest de filosofen, de denkers, de psychologen, die erachter komen dat de grond onder de oppervlakte niet stabiel is, wat ervoor zorgt dat de straatstenen hun orde kwijtraken. Zij trachten een stevig fundament te maken. Je komt tot diepe inzichten, die je met anderen wilt delen; velen hebben daar immers iets aan. Toch gebeurt het dan steeds weer dat de stenen schots en scheef komen te liggen, overal en bij nagenoeg iedereen.

Nog dieper zoeken dan? De aardlagen eronder bekijken, zo diep als je maar kunt? Maar alles blijkt steeds maar weer in beweging te zijn en komt maar niet bij de kern van het probleem, zelfs als zou je tot in het midden van de aarde kunnen komen, dan zou nog steeds alles verschuiven en er zou niets aan gedaan kunnen worden.

Dat gegraaf is dan ook om moedeloos van te worden. Je zijgt neer tussen de ongelijke straatstenen en staart nietsziend voor je uit… Maar dan gebeurt er iets bijzonders. Hoe bestaat het! Daar had je het nooit gezocht. Je keek omlaag, keer op keer. Goedbedoeld en keihard werkend. En nu doe je even niets en het gebeurt: er valt licht op de kwestie.

Die straal van licht maakt dat je voortaan heel anders te werk gaat. Licht werkt door je heen en dat ziet er voor de anderen niet uit als werken. Dankbaarheid, respect en bewondering zijn niet langer je deel. Dat hoeft ook niet. Je laat de stenen met rust.

 

Print Friendly, PDF & Email

Deel dit artikel

Artikel informatie

Datum: februari 3, 2019
Auteur: Amun (Netherlands)
Foto: Alfred Bast

Featured image: