Liczby opowiadają nam historię życia, cz. 4

Znane twierdzenie Pitagorasa wyraża istotę ogólnego prawa życia.

W geometryczny sposób pokazuje jak na podstawie męskiej zasady (reprezentowanej przez trójkę) i zasady żeńskiej (reprezentowanej przez czwórkę) – tezy i antytezy połączonych kątem prostym (świadoma zdolność rozróżniania) – powstaje synteza. Możemy to nazywać zasadą dziecka. To dziecko (przeciwprostokątna) łączy ze sobą rodziców.

Trójkąt prostokątny o długościach przyprostokątnych wynoszących trzy i cztery jednostki, a przeciwprostokątnej o długości pięciu jednostek, nazywany jest złotym trójkątem. Trójka, wyrażająca jednocześnie ideę mężczyzny i zasadę męską (duch, umysł, energia …) zostaje udoskonalona w kwadracie trójki czymś możliwie najwyższym w świecie trójki

3²

Czwórka, która w geometrii reprezentuje kobietę i zasadę żeńską (intuicję, poświęcenie …) zostaje udoskonalona w kwadracie czwórki, który jest czymś możliwie najwyższym w świecie czwórki:

4²

W ten sposób spełnia się zasada żeńska.

Jeśli mężczyzna i kobieta osiągną jako jedność najwyższe spełnienie swych możliwości, to połączą się jako

3² + 4² = 5²   or   9 + 16 = 25

Wtedy 25 reprezentuje spełnienie piątki jako jej kwadrat. Jest to pożądany owoc, manifestacja, dziecko. Jest to wynik jedności kobiety i mężczyzny, gdy oboje uzyskują spełnienie. Tak rodzi się coś nowego.

W wyniku krzyżowego przecięcia piramidy Chefrena w Egipcie otrzymujemy dwa złote trójkąty, w których długości przyprostokątnych pozostają w stosunku trzy do czterech. Przeciwprostokątna – reprezentująca piątkę – prowadzi do szczytu piramidy.

W obrazie tej piramidy, jak i w twierdzeniu Pitagorasa, odsłania się ścieżka, podążanie którą jest celem ludzkiego życia. Jest to ścieżka wyprowadzająca z uwięzienia w świecie czwórki.

Tak naprawdę szczyt piramidy o podstawie kwadratowej reprezentuje piątkę, ponieważ ponad punktem centralnym podstawy wznosi się on jako piąty wierzchołek.

Świat materialny symbolizowany przez czwórkę potrzebuje tego przeciwnego bieguna, który został z niego wygenerowany. Potrzebuje on świadomości zdolnej zrozumieć ten system i porządek, zdolnej nim zarządzać. Świadomość ta rozwija się zgodnie z prawami duszy i Ducha. Tym przeciwnym biegunem jest człowiek, reprezentowany przez piątkę, co sugeruje, że jego natura może być uważana za ustawioną prostopadle do ziemi.

Mówiąc symbolicznie, człowiek rozwija się z czwórki, co można zauważyć stojąc prosto na ziemi i rozkładając ramiona – to powoduje powstanie pewnej formy krzyża. Zadaniem człowieka jest mediacja pomiędzy konkretnym światem ziemskim (płaszczyzna horyzontalna) i pierwotną boską podstawą (pionowa oś) oraz przezwyciężenie przeciwności. W pozycji stojącej zajmuje on swoje miejsce pomiędzy ziemią i niebem, analogicznie jak piątka zajmuje miejsce centralne wśród cyfr od jedynki do dziewiątki.

Dodatkowo, piątka jest sumą dwójki – symbolizującej podział w materii – i trójki – oznaczającej zwycięstwo nad tym podziałem, uzyskane przy pomocy boskiej siły.

2 + 3 = 5

W kulturach hebrajskiej i hinduskiej piątka oznacza twórczą ludzką wolę i związane z nią jednostkowe moce człowieka. Piątka nie jest podzielna. Możemy to postrzegać jako nawiązanie do struktury słowa in-dywidualność, sugerującej niepodzielność istoty człowieka. Dzięki połączeniu dwójki i trójki, staje się ona świadoma. Jeśli człowiek osiągnie odpowiednią dojrzałość dzięki doświadczeniu, to staje się zdolny do wzniesienia się z prymitywnego indywidualizmu do twórczej indywidualności, udoskonalonej zasady piątki.

Staje się to bardziej klarowne, gdy przyjrzymy się bliżej figurom geometrycznym kojarzonym z liczbą pięć: pięciokątowi i pentagramowi.

Pentagram był uważany za tak święty symbol, że jego konstrukcję starano się trzymać w tajemnicy aż do XVI wieku. Od bardzo dawna był on symbolem boskiego porządku. Do jego zbudowania używa się koła (symbolu jedności) i krzyża (krzyżowych cięć). Związek pomiędzy pentagramem, kołem i krzyżem symbolizuje drogę, do której wzywany jest poszukujący człowiek. Za pomocą symboliki liczb, powiemy więc, że droga wyprowadzająca ze świata czwórki staje się możliwa po podporządkowaniu całego życia światu jedynki. Używając tego kontekstu można stwierdzić, że dusza staje się wtedy pentagramem.

Łączność pięciokąta z wiecznością daje się zauważyć w następującej konstrukcji. Z jednego z jego kątów, na przykład tego najwyższego, można skonstruować serię malejących i wzajemnie powiązanych pentagramów lub pięciokątów, wznoszących się do górnego wierzchołka, który je łączy. Z drugiej strony, wydaje się jakby na zewnątrz tej konstrukcji kolejne coraz większe pięciokąty mogły być dołączone – rosnąc aż do nieskończoności.

W ten sposób można sobie wyobrazić, że najmniejszy pięciokąt jest symbolem mikrokosmosu i odzwierciedlają się w nim tajemnice makrokosmosu.

Pentagram zawiera ponadto inny sekret, sekret złotego podziału lub boskiej proporcji. Ludzkie kończyny u normalnej osoby również zawierają tę proporcję: przy rozpostartych ramionach długość rąk, szerokość barków i suma tych wielkości realizują złoty podział. Podobnych proporcji można dopatrzeć się w innych częściach ciała człowieka: rękach, palcach u rąk i nóg, nogach, głowie i tułowiu.

Ta zbieżność pokazuje, że pomimo oddzielenia części od całości, wciąż istnieje związek tych części z całością. Człowiek ze swoimi pięcioma zmysłami jest istotą, która odeszła od boskiego świata, ale wciąż jest w stanie zobaczyć w sobie jego obraz na wiele sposobów.

W średniowiecznej kabale Heinricha Corneliusa Agrippy von Nettesheim można odnaleźć postać człowieka z rozstawionymi nogami i rozłożonymi rękami, reprezentującego w ten sposób pentagram.

Przeznaczeniem człowieka jest wolność i jako instrument do tego prowadzący posiada on ciało ukazujące prawa boskich proporcji, najbardziej uwidaczniające się w jego kończynach.

Jeśli ktoś podąża drogą stawania się świadomym, uzyskuje również coraz większą wiedzę oraz wzrasta jego niezależność i wolność. Może wówczas wykorzystać tę wolność na dwa sposoby.

Są również dwa sposoby przedstawiania pentagramu: albo z jednym wierzchołkiem skierowanym w górę albo z dwoma. To drugie przedstawienie jest często łączone ze złem, z symbolem diabła z dwoma rogami.

Tak opisana droga od jedynki do piątki zawiera początek procesu stawania się świadomym, jego stopnie, kryzys, decyzję i osiągnięty w ten sposób wgląd w istotę sprawy, wiedzę o celu. Na dodatek ta ścieżka implikuje ciągłe zagłębianie się i oczyszczanie w świecie materialnym poprzez rozpoznawanie przeciwności i przemijalności wszystkiego, co ziemskie. Dlatego ta droga wiedzie do wewnątrz, do duchowej zasady w sercu.

W taki sposób piątka wznosi się z czwórki. Jeśli człowiek, na podstawie wszystkich swoich doświadczeń i związanego z nimi oczyszczenia, rozpoznaje zasady formujące życie, to na piątym etapie zaczyna aktualnie i świadomie żyć według duchowych prawa. Tak rozpoczyna swą ścieżkę inicjacji, wewnętrzne odrodzenie z Ducha, z iskry Ducha ukrytej w sercu.

Symbolicznego opisu tej ścieżki można doszukać się w zwykłej geometrycznej konstrukcji pięciokąta.

c.d.n.