Het portret

Kun je de goddelijke tweeling herkennen?

Het portret

Hij staat voor zijn schildersezel, sluit zijn ogen en denkt na over het weekend dat net voorbij is.

De openingsreceptie van zijn laatste tentoonstelling was een groot succes. De laatste drie jaar had hij zich toegelegd op portretschilderen. Het woord had zich snel verspreid dat hij als schilder de gave had om de essentie en de kwaliteit van een mens te begrijpen en te schilderen. In het weekend bereikte hij een nieuwe doorbraak.

Zijn modellen hadden hun portretten beschikbaar gesteld en waren op de openingsreceptie. Er vonden diepgaande gesprekken plaats tussen de bezoekers – erg onder de indruk. De sfeer was van dien aard dat niemand naar huis wilde gaan. Hij had ook een zelfportret geschilderd. 

Op de avond voor de opening had hij door de galerie gelopen en stond hij lange tijd voor zijn zelfportret. Het werd hem duidelijk dat alle portretten een bepaalde echo van elkaar hadden en dat ze allemaal een zekere gelijkenis vertoonden met zijn zelfportret.

Zijn ogen waren nog steeds gesloten. Hij herinnerde zich de verschillende zittingen en opeens verscheen er een gezicht, in hem, lichter dan hijzelf. Hoewel vaag in zijn contouren, nam hij het in zich op. Het nam de controle over hem over. Hij was het. Tijd en ruimte losten zich op.

Hij keek op en zag zichzelf in het atelier staan… tegelijkertijd zag hij momenten uit zijn leven, die als een landschap verschenen en voorbijgleden.

Hij stond bij de schildersezel, zijn hoofd ging omlaag. Hij dacht na over het visioen dat hij zag. Zo snel als het verscheen, zo snel als het macht over hem kreeg, zo snel verdween het, althans dat voelde hij. Wat was dat?

Het was duidelijk dat hij zichzelf zag. Dit was onbetwistbaar. En toch was het iemand anders – teruggetrokken in de achtergrond, hem observerend vanuit de diepe ruimte. De rust, de opmerkelijke rust, de opmerkelijke kalmte, het licht dat hij op dit moment ervoer… Hij voelde dat het sporen naliet. Hij vroeg zich af: Was er een vleugje verdriet in het gezicht? Was er een verwachting daar,  gericht op de man voor de ezel?

Hij opende zijn ogen en begon intuïtief te schetsen.

De volgende dag plaatst hij het voltooide schilderij naast zijn zelfportret. Bezoekers lopen ernaartoe. Omdat ze niet in staat zijn hun blikken van het nieuwe schilderij af te wenden, vragen ze: ’Wie is het?’ Er straalt iets mysterieus uit het portret. Iedereen voelt dat het iets over hem- of haarzelf te zeggen heeft.

Print Friendly, PDF & Email

Deel dit artikel

Artikel informatie

Datum: april 22, 2019
Auteur: Rotraut Reinhardt (Germany)

Featured image: