We kunnen ons openen voor het leven, voor het Ene Leven, en we kunnen zielsdimensies integreren in onze kennis. “Wanneer niet langer cijfers en nummers de sleutels zijn van alle wezens – wanneer degenen die zingen of kussen meer weten dan de wetenschapper”, stond er in een gedicht van Novalis 200 jaar geleden. De Ene blijft zijn invloed houden. Wetenschappers verklaren wel het uiterlijk aspect van dingen maar om hun innerlijk en vooral hun bewustzijn te begrijpen, hebben ze een zielewaarneming nodig. Wij kunnen ons inzetten voor de ontwikkeling hiervan.
Eeuwen geleden hadden de mensen veel last van de duistere kant van de natuur. Door middel van hun geest wilden ze deze onder controle krijgen. Vandaag de dag komt de duistere kant ons tegemoet door de negatieve effecten van onze technologieën. Ooit was onze ‘moeder aarde’ almachtig maar nu zijn het onze eigen scheppingen. Wie kan zich de effecten voorstellen van een kunstmatig ontketende radioactiviteit op de aarde, en de invloed ervan op de natuurrijken en ons menselijke bewustzijn? Wie kan bevroeden in hoeverre de inspanning om mens en machine te verenigen onze identiteit zal beïnvloeden?
Dat wat te groot was, veranderde van gezicht. Daardoor is nieuw inzicht mogelijk. Wat ons nu op zo’n sinistere manier confronteert, is wat we eerst zelf hebben geschapen. Het zijn de resultaten en gevolgen van onze eigen geest. Onze motivaties, ons meest innerlijke streven, staat tegenover ons in het wereldwijde netwerk van technologieën. Met alles waartoe ze ons in staat stellen, blijven we er toch in gevangen. Sterker nog, we worden zelfs door hen bedreigd. Zou het kunnen dat ons verlangen naar zelfrealisatie helemaal de verkeerde kant opgaat?
Onze creaties grijpen ons. Was het niet ooit zo dat toen de oorspronkelijke geest ‘verdronk’ in zijn schepping van de mens, hij er ook door werd gegrepen, zodat het aardse ik zich ontwikkelde? Nu is het goed om menselijke eigenschappen te hebben. Het is opnieuw een weg van bevrijding die voor ons staat, maar nu in een andere richting. De Ene helpt ons ook hier weer. Er gaat een impuls van uit die aansluit bij wat we op dit moment van node hebben. Het bewustzijn kan zich er met een zekere moed ook naar toewenden. Het kan de uitreikende hand vatten van wat in essentie ongrijpbaar is, – kan buigen voor wat ons verstand te boven gaat. Als deze wens in ons ontwaakt fungeert de Logos daarbij als middelaar.
We hebben het tegenwoordig vaak over het tijdperk van communicatie en informatie. Een nieuw soort communicatie en een nieuwe vorm van informatie zijn mogelijk, een derde soort denken. Naast de horizontale en verticale richtingen kan er een denken ontstaan dat zich opent voor de diepste kern van het mens-zijn. Het soort communicatie dat daaruit voortvloeit, kan tot een eenheid, een gemeenschap uitgroeien – tot een naderbij komen van twee polen, namelijk de voorbijgaande zowel als de eeuwige kwaliteiten in ons leven. En de informatie die daarvan uitgaat zal leiden tot een nieuwe vorm in ons innerlijke wezen, een nieuwe vorm van bewustzijn. Dit is een transformatieproces. We ontwaken uit dat we zelf hebben geschapen – onszelf.
Blijkbaar moesten we eerst de bedreigingen van de technologie onder ogen zien om onszelf te kunnen hervinden. De Ene is in ons. Ja, Hij is “wij” in onze diepste kern. Ook zintuiglijke organen die naar binnen gericht zijn, kunnen zich nu gaan ontwikkelen. Een drievoudige geest leidt ons naar onmiddellijk begrip. Goethe schrijft over Johannes Kepler:
Kepler zei: “Mijn grootste wens is om me bewust te worden van de god in mijzelf, die ik nu overal aan de buitenkant vind.” Deze nobele man voelde, zonder zich er bewust van te zijn, dat het goddelijke in hem op dat moment een directe verbinding had met het goddelijke in het universum
(Aforismen en reacties (nummer. 8)).
In een andere tekst zei Goethe ook nog:
Wat zou het voor een god zijn die ons alleen van buitenaf zou aanraken!
