Paaseiland, mysteriecentrum van de Stille Zuidzee

Dat een dergelijke afgelegen plek, geheel ‘uit de wereld’, niet toevallig ontdekt kon worden, maar doelbewust en door een hogere impuls geleid, gezocht en gevonden werd, wordt verteld in het Lied van Waitaha. Deze tradities van de inheemse bevolking van Nieuw-Zeeland zijn eeuwenlang geheim gehouden, totdat ze enkele jaren geleden in de openbaarheid werden gebracht.

Paaseiland, mysteriecentrum van de Stille Zuidzee

De wijsheid van de Waitaha

Dat een dergelijke afgelegen plek, geheel ‘uit de wereld’, niet toevallig ontdekt kon worden, maar doelbewust en door een hogere impuls geleid, gezocht en gevonden werd, wordt verteld in het Lied van Waitaha. Deze overleveringen van de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland zijn eeuwenlang geheim gehouden, tot ze voor  enige jaren in de openbaarheid zijn gekomen. Volgens deze overleveringen werden verschillende volken, verschillende rassen zelfs, naar deze plek op aarde geleid, gecoördineerd door een machtige impuls. Het werd een ver uitstralend centrum – een mysteriecentrum, wordt gezegd – voor het gehele Stille Zuidzee gebied. Hotu Matua, de heldin van het Maorivolk uit Polynesië, en Kiwa de zeevaarder van de Uru Kehu uit het oosten, uit Zuid-Amerika dus, kwamen uit minstens 8000 km van elkaar gelegen gebieden om elkaar op deze meest eenzame plek ter wereld te ontmoeten.

Dat houdt meer in dan een persoonlijk lot van twee mensen. Net zoals later hun kleinzoon Maui niet gedreven door zucht naar ontdekkingen, maar door een innerlijke opdracht, het nog onbewoonde Nieuw-Zeeland zocht en ontdekte. Tenslotte vond nog een derde volk de weg naar Paaseiland, de ‘steenmensen’ die beschreven werden als een zelfstandig, derde ras. Mensen werden doelbewust naar deze plaats geleid, ondanks hun grote omzwervingen die de woongrenzen van de verschillende volkeren ver overstijgen. Gedurende meer dan duizend jaar werd deze plaats, Paaseiland, als uitgangspunt genomen, als een mysterieus centrum in de Stille Zuidzee, vol spirituele geladenheid.

Chronologie herschrijven

Aan de hand van het Lied van Waitaha kunnen we een nieuwe chronologie schrijven, op basis van de geschiedenis van meer dan 70 generaties waarover werd verteld. We vinden er ook een verslag in van de enorme vulkaanuitbarsting van Tamatea op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland. Deze vond zo’n 1700 jaar geleden plaats.

Ongeveer in het begin van onze jaartelling zette Maui, de kleinzoon van Hotu Matua en Kiwa in Nieuw-Zeeland voet aan land. Hij kwam van Paaseiland. In de derde en vierde eeuw werd het land ontsloten. Er werden onder andere aardappels ingevoerd vanuit Paaseiland. Pounamu, (Greenstone) de heilige steen van Nieuw-Zeeland, een soort jade, werd om zijn helende kracht verzameld en door de gehele Polynesische archipel verspreid. Dat duurde wel 37 generaties lang, dat wil zeggen tot ergens in de twaalfde of dertiende eeuw van onze jaartelling. Door de invallen van krijgszuchtige Maori’s uit Polynesië gingen de ‘oude volkeren’ ten onder, echter zonder de ‘omweg’ te hebben genomen, dat wil zeggen zonder dat zij de kennis van Paaseiland hadden kunnen assimileren.

Ook de geschiedenis van Paaseiland kan naar de inzichten van de oude overleveringen worden herschreven. Volgens het Lied van Waitaha vonden de eerste kolonisaties tegelijkertijd plaats. Uit Polynesië kwam Hotu Maua en haar volk uit Zuid Amerika, Kiwa tijdens of voor het begin van de jaartelling. Iets later arriveerde een derde volk, waarschijnlijk uit Azië. In de veertiende eeuw kwamen gewelddadige Polynesiërs naar Paaseiland en naar Nieuw-Zeeland die de oude cultuur niet in ere hielden en strijd en conflict brachten, waardoor uiteindelijk (in de zeventiende eeuw) de oude Paaseilandcultuur ten onder ging.

De op het Paaseiland aangetroffen getuigenissen laten zien, dat zich hier geen lokale stammencultuur ontwikkelde, maar een uitgesproken hoge beschaving. De heden nog aanwezige reusachtige stenen beelden komen nergens ter wereld voor. Het is nauwelijks voorstelbaar hoe mensen die geen ijzeren werktuigen bezaten dergelijke sculpturen, tot 12 meter hoog en met een gewicht van meer dan negentig ton, konden maken, transporteren en oprichten. Er ligt in een groeve een onafgemaakte figuur met een hoogte van 21 meter. Ook heeft men een eigen schrift aangetroffen, wat behoort tot de weinige die tot nu toe niet ontcijferd zijn. Opvallend is de overeenkomst met het schrift van de Indus-cultuur in Noord-India (Mohenjo-daro, Harappa), dat ook nog niet is ontcijferd.

 

De pracht van de regenboog

De stenen beelden hebben een treffende overeenkomst met de in steen uitgehakte figuren in Mongolië die ook op zichzelf in het landschap staan, die echter geen benen hebben. In het Lied van Waitaha zijn er enkele, zij het vage, aanwijzingen voor een Aziatische oorsprong van de ‘steenmensen’ (Lu Takapo) die onder leiding van Rongueroa naar Paaseiland kwamen en waarschijnlijk de scheppers van de stenen beelden zijn geweest. Zij kwamen immers van de ‘hoogste bergen, het dak van de wereld’. Hiermee kan niet de Andes bedoeld zijn, want daar kwam Kiwa vandaan. De afkomst van de drie verschillende volkeren uit geheel verschillende richtingen en stromingen wordt diverse malen benadrukt.

In de collectieve herinnering van de Paaseiland-cultuur is sprake van meerdere catastrofen waarin vuur een rol speelt. Die kunnen veroorzaakt zijn door vulkaanuitbarstingen of het vuur kan ‘uit de hemel regenen’. Ook wordt er wel gesproken over een grote overstroming, een enorme golf door een zeebeving veroorzaakt, waarvan archeologen inderdaad sporen hebben aangetroffen. Toch zegt het verhaal: ‘In de pracht van de regenboog is de zekerheid besloten dat de grote overstroming nooit meer zal terugkomen en de aarde niet meer bedekken zal met het diepe water. In de regenboog zijn de kleuren van alle volkeren van alle landen zichtbaar; de droom is vervuld: de belofte van de vrede. Omdat het vuur nog moet komen om te zuiveren en te helen, spreekt hij niet over het grote vuur.’

Hieruit spreekt kennis van de grote overstromingen en verdere calamiteiten tijdens de ondergang van ons nu nog onbekende beschavingen, ver voor de ervaringen van de oudsten en voorouders van deze vertellers.

Zou het mysteriecentrum op Paaseiland niet teruggaan tot de vroegste tijden, tot de verglommen tijden van de oorsprong? Is daar wellicht de oorspronkelijke kennis van de mensheid heengegaan, mogelijk via het mysteriecentrum in de Gobiwoestijn in Binnen-Azië? Komt de kennis over de grote overstromingen en over het ontstaan van de regenboog daar ook vandaan?

 

De boven- en onderkaak

De overleveringen van de Waitaha en de andere oude volkeren vermelden niets concreets over mysterieleringen, inwijdingen of cultussen. Toch kunnen we duidelijk twee niveaus van kennis en van wijsheid onderscheiden: de heilige verhalen van de ‘bovenkaak’ en de stem van de ‘onderkaak’. De eerste is strikt geheim en slechts weinig uitverkorenen, vanaf de geboorte opgeleide mensen, zijn ermee bekend. Zij moeten ‘zachte’ mensen zijn en ‘de kracht van de bovenkaak’ wordt niemand toevertrouwd die alleen maar voor zichzelf leeft, in plaats van voor anderen. En nooit komt deze naar mensen die ‘door toorn bezeten zijn en leed brengen’. Toegang tot deze gebieden van kennis hebben alleen mensen met een buitengewoon en lang geschoold bewustzijn en grote geestelijke gaven. Zij naderen de ‘oudsten’ van de werelden, hebben deel aan een soort oorspronkelijk weten, waarvan de authenticiteit doorklinkt in de voortdurende woordgetrouwe, verbale overlevering.

De stem van de ‘onderkaak’ daarentegen is aan geen zwijgverbod gebonden; zijn verhalen ‘roepen jong en oud ‘s avonds naar de vuren, waar zij werelden ervaren, die werkelijker zijn dan men kan aanraken en duidelijker dan men kan zien en mooier dan men lang zou kunnen bewaren.’ Elk van deze verhalen is als een zaadkorrel; niet overal ontkiemen ze, maar er zijn altijd wel enkele toehoorders die de ware geest erachter zeker zullen herkennen.

Deze vroege cultuur van de Stille Zuidzee kenmerkte zich door onderlinge vrede, harmonie met de natuur en grote kennis van de levensprocessen en energieën van ethervelden. De omgeving was immers grotendeels ‘zuiver’, dat wil zeggen dat geestelijke en fijnzinnige energieën niet of nauwelijks op weerstand stuitten. Dit geldt overigens ook voor Nieuw-Zeeland. Er waren geen hogere zoogdieren, menselijke aanwezigheid kwam aanmerkelijk later dan in andere gebieden. Dit is onder andere te zien aan de planten en bloemen; deze hebben bijna allemaal opvallende en heldere kleuren.

 

Opmerkelijke eigenschappen

De oorspronkelijke inwoners, zoals wij hen leren kennen uit het Lied van Waitaha pasten geheel in deze wereld. Zachte, op harmonie ingestelde mensen, die conflict, woede en ergernis zoveel mogelijk uit de weg gingen. Daar stond immers straf op. Zij waren heel tolerant, maar zij stootten gewelddadige mensen uit hun gemeenschap.

Toen vreemde veroveraars als de Maori’s bedreiging en conflict in het land brachten, betekende dat tegelijkertijd het einde van hun cultuur. Met de gewelddadige en onbeteugelde mentaliteit van de veroveraars konden zij niet leven.

De vroegste bewoners van de eilanden moeten naast bovengenoemde eigenschappen ook een geweldige moed en doorzettingsvermogen hebben gekend. Het waren jonge mannen en vrouwen die voor deze zeereizen uitverkoren werden. Zij voeren van Paaseiland naar Nieuw-Zeeland en Zuid-Amerika en terug, in aan elkaar gebonden boomkano’s, zonder hulpmiddelen, behalve het firmament boven de eindeloze zee.

In de achter ons liggende decennia hebben veel zielen uit de jonge generaties, hoofdzakelijk uitgaand van Amerika en uitstralend naar Europa en de overige wereld, verrassend nieuwe impulsen meegebracht, strevend naar vrede en liefde en een geheel nieuwe innerlijke relatie met de natuur, die uiteindelijk kan leiden tot een nieuw milieubewustzijn.

Zou het niet zo kunnen zijn dat de oude impulsen van de Paaseiland-cultuur in veranderde vorm heden opnieuw werkzaam kunnen worden? Kan er misschien opnieuw een cultuur opbloeien, waarin juist deze kwaliteiten, vrede en kennis over de levenskrachten, weer duizend jaar intensief in stand worden gehouden en geschoold?

 

Bron

Vertaald, samengevat en bewerkt uit drie artikelen van Winfried Altmann. Gepubliceerd in Das Goetheanum, 1997-1998. Zij bespreekt in deze reeks het boek: Song of Waitaha, The Histories of a Nation,  Being the Teachings of Iharaira Te Meihana c.s. B. Brailsford ed. Ngatapuwae Trust, Christchurch, 1994

http://www.songofwaitaha.co.nz/

 

 

 

Print Friendly, PDF & Email

Deel dit artikel

Artikel informatie

Datum: november 10, 2017
Auteur: Peter Huijs (Netherlands)
Foto: Pixabay CC0

Featured image: