W jednej z historii opisanych w Sefer ha-Bahir (Księgi Światła Ukrytego) czytamy:
Rabin Rachumai tłumaczył swoim uczniom, że przed stworzeniem wszechświata istniało już światło – była nim dusza człowieka (znająca prawdę o Bogu). Jego uczniowie jednak go nie rozumieli. Dlatego mądry rabin kontynuował:
– Wyobraźcie sobie, że pewien król całym swoim sercem pragnie mieć syna i któregoś dnia znajduje piękną koronę. „Zachowam ją dla mojego syna” – myśli i chowa koronę. „Królu, ale skąd wiesz, czy twój syn będzie godzien tej korony?” – pytają go. „Ciii! Z myślą o tym zaprojektowałem cały mój wszechświat…” – odpowiada.
Historia ta kryje w sobie tajemnicę stworzenia, w którą zagłębiają się wyznawcy kabały – mistycznego nurtu judaizmu.
Już w nieskończonym ukryciu Boga istniało światło Jego Syna, będącego pierwowzorem człowieka. Bóg objawia się w swoim stworzeniu pod postacią swojego Syna, którego czyni władcą i któremu nakłada koronę.
„W sercu kabały mamy więc mit o boskiej jedności jako unii pierwotnych sił stojących za wszystkimi istotami, która przybierze symboliczną postać Drzewa 10 Sefir”.
Symboliczne przedstawienie świata jest istotnym aspektem kabały. Odwołuje się ona do starożytnej tradycyjnej wiedzy, w tajemnicach której objawia się wewnętrzne życie Boga, odbijające się w świecie.
Kabała nie jest jakimś specyficznym systemem myślenia, lecz ogólnym terminem obejmującym wiele różniących się od siebie idei i wiele różnych rozwijających się systemów. Słowo to pojawiło się po raz pierwszy około 1200 roku. W tym czasie stare tradycje zostały wzbogacone o nowe impulsy, które pojawiły się we Francji w Sefer ha-Bahir, by następnie znaleźć swój pełny wyraz w pochodzącej z Hiszpanii Księdze Blasku (Zohar).
Zasada leżąca u podstaw stworzenia
Ukryty Bóg – Ain Soph – Nieskończony, objawia się jako aktywne Bóstwo w swoim stworzeniu, pod postacią swego Syna, praczłowieka – Adama Kadmona.
Są to obrazy podstaw natury; obrazy przedstawiające mit o Drzewie Życia, które w kabale przedstawione jest pod postacią Adama Kadmona. Gałęzie i rozgałęzienia drzewa ukazują symbolicznie jedność boskiego życia w różnorodności 10 sefir.
Święty Przedwieczny, „Większe Oblicze”
Ukryty nieskończony Bóg jest Tajemnicą Tajemnic i jest określany po hebrajsku jako „Ain Soph”, Nieskończona Nicość. W księdze Zohar nosi On różne imiona, jak „Święty Przedwieczny” czy „Większe Oblicze”(Arich Anpin)
Jego forma obejmuje także nicość, przez co pozostaje w nierozerwalnym związku z bezforemnością, która ją przenika. Ten wgląd jest kluczowy dla kabalistycznej metafizyki.
„Wiedza o tej podwójnej grze, o dialektyce formy jest charakterystyczna dla wiedzy kabalisty”.
Przejście w formę
Kiedy Święty Przedwieczny przybrał formę, całe jego ukryte światło zgromadziło się w jednym nieograniczonym świetle, Ain Soph Aur, które następnie skupiło się w jedno ognisko i spłynęło do pierwszej sefiry Keter.
Z Keter zostają wypromieniowane wszystkie kolejne manifestacje i emanacje sefir. Staje się ona fontanną, z której źródła wytryska żywa woda i spływa do rozwijającego się w dół Drzewa Życia. Z tego jednego źródła powstają makrokosmiczna dusza świata i dusza ludzka; ich rozwój przebiega równolegle i w symbolu Drzewa Życia są one ukazane jako przeplatające się.
Keter jest zatem koroną i korzeniem wszystkich sefir manifestujących się poniżej.
Słowo „sefira” pochodzi od greckiego „sphaira”- sfera, ciało niebieskie, planeta. Liczba mnoga „sefiry” odnosi się do liczb pierwszych: 1-10, są one zatem dziesięcioma pierwotnymi siłami stworzenia. Nazywa się je również inteligencjami Boga (Logoi), ponieważ każda sefira ma swój szczególny rodzaj inteligencji.
Bóg aktywny twórczo, „Mniejsze Oblicze”
Przejście do drugiej sefiry ma miejsce, gdy nieograniczone światło objawia swojego Syna jako własne odbicie; jest to Chochma (mądrość i oświecająca inteligencja).
Chochma jest Bogiem objawiającym się w swoim stworzeniu, zwanym „Mniejszym Obliczem” (Zeir Anpin). Jako „koronowany król” Chochma działa stwórczo. Jest Synem Człowieczym, Praczłowiekiem – Adamem Kadmonem.
„Patrzałem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego.
Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie.” (Ks. Daniela 7:13-14).
Chochma wysyła impuls do stworzenia drugiej sefiry, i stopniowo zaczynają wspólnie tworzyć drzewo, które rozwija się w obraz Króla.
W języku hebrajskim słowo oznaczające „Boży obraz” oznacza również „podobieństwo, wzór” i wskazuje, że jest to wewnętrzny obraz duchowego człowieka: „Syna Człowieczego”.
Po obu końcach Drzewa Życia sefiry rozwijają się i łączą w pary przeciwieństw. Niczym ogniwa w łańcuchu, sefiry męskie i żeńskie stoją spolaryzowane naprzeciwko siebie, w jednym z dwóch filarów. Stopnie, które tworzą, są stopniami, z których jaśnieje oblicze Boga. Ich imiona są imionami, pod którymi występuje Bóg, i jako jedność objawiają one Jego tajemne życie wewnętrzne.
Owe dwa filary to Filar Miłosierdzia (po prawej stronie) i Filar Surowości (po lewej). Reprezentują one Drzewo Poznania, pośrodku którego znajduje się Filar Równowagi – właściwe Drzewo Życia. Jako elementy należące do trzech filarów, sefiry formują Drzewo Życia.
Na środkowym filarze – Filarze Równowagi, Sofia będąca siłą uniwersalnej harmonii, zawiesza swoją wagę. Stara się utrzymać równowagę pomiędzy antagonizującymi siłami męskimi i żeńskimi.
