Pierwiastek kobiecy

Początek podróży inicjacyjnej: zejście w ciemność

Pierwiastek kobiecy

Rozpoczynamy publikację serii artykułów na temat wybranych postaci kobiecych, które pojawiły się w znanej nam historii ludzkości. Wydaje się, że teraz jest na to odpowiedni moment, ponieważ istnieje wielka potrzeba wzmocnienia cech kobiecych w istotach ludzkich – zarówno w mężczyznach, jak i kobietach – a co za tym idzie, postawienia kobiety w widocznym miejscu, aby jej wkład został doceniony. Ruch ten rozprzestrzenia się obecnie na obszary społeczne, kulturowe, polityczne i inne.

Jako pozytywnego odniesienia do zilustrowania ewolucyjnego nurtu ludzkości i jej świadomości użyjemy postaci mitologicznych, a także postaci kobiet z krwi i kości. Nie tylko omówimy szeroką gamę postaci, ale też dogłębnie przeanalizujemy dostępne o nich informacje, aby poznać i zachować pierwiastek kobiecy jako równy pierwiastkowi męskiemu, i jako ten, który jest niezbędny dla pomyślnego rozwoju pełni życia.

Zacznijmy od Pistis Sophii, mitycznej postaci kobiecej, która jest bohaterką Ewangelii noszącej jej imię, apokryficznej Ewangelii gnostyckiej z pierwszych wieków naszej ery. Na początek przedstawimy jej postać, kontekst, w jakim się pojawiła, oraz pewne elementy pozwalające zrozumieć jej znaczenie. W kolejnym artykule będziemy jej towarzyszyć w jej podróży inicjacyjnej.

Jest to naprawdę piękny symbol, który może wydawać się nieciekawy, ponieważ jej podróż, smutne i bolesne doświadczenia opisane są w obcym nam dzisiaj języku. Ten język pełen powtórzeń i symboliki jest dla dzisiejszego odbiorcy obcy, gdyż należy do innego ewolucyjnego momentu ludzkiej myśli i świadomości. Co więcej, liczne interpretacje historii Pistis Sophii uwydatniały winę, błąd i grzech. I tak jej postać niesie ze sobą ogromny ciężar negatywności, ponieważ – zgodnie z interpretacją, którą moglibyśmy nazwać „prymitywną” – dokonuje ona czynu, którego człowiek „nie powinien robić”, a jest nim zejście w ciemność. Pistis Sophia popełnia błąd, dając się ponieść impulsowi poszukiwania Światła – Światła, które w tym przypadku uważamy za twórczą wiedzę.

Chcielibyśmy ocalić jej wartość podchodząc do jej doświadczenia z innego punktu widzenia i dając je za przykład zarówno inicjacji, jak i możliwej transformacji, która kryje się za warstwą uproszczonej moralności. Historia Pistis Sophii opowiada – w formie mitu – o wewnętrznej podróży ludzkiej duszy. Niektórzy mogą się identyfikować z faktami, myślami, emocjami, ideałami i obrazami opisanymi w tej historii lub rozpoznać istnienie pewnego podobieństwa między nimi a tymi z historii ich wewnętrznego świata. Doświadczenia, przez które przechodzi Pistis Sophia, są archetypowe, to znaczy podlegają pewnym wzorcom rozwoju świadomości, a zatem prawdopodobnie ujawniają coś, co może być ważne dla naszego zrozumienia życia i tego, co się z nami dzieje.

Ekscytujące jest obserwowanie sposobu, w jaki istota ludzka próbowała wyjaśnić to, co nieznane, i przez całą historię myśli dodawała nowe elementy do zrozumienia tego, co ją otacza. Z tego powodu ważne jest, aby usytuować się w tamtym czasie i kontekście, w którym powstała Ewangelia Pistis Sophia, aby nie traktować jej jako czegoś nietykalnego z religijnego punktu widzenia, ani nie odrzucać jej jako przestarzałej.

Pistis Sophia powstała w pierwszych dwóch lub trzech wiekach naszej ery, kiedy z jednej strony poszukiwano prymatu jedynego Boga, a poszukiwanie tej wyjątkowości współistniało, paradoksalnie, z moralnym oddzieleniem dobra i zła, które zmierzało w stronę radykalizmu. Ludzka świadomość stanęła przed wyzwaniem stosowania przeciwstawnych pojęć i uczynienia ich „kompatybilnymi”. Z drugiej strony mitologia, jako sposób na podejście do misteriów Nieznanego, mieszała się z innym rodzącym się nurtem: myśleniem racjonalnym. Zaczęto używać słów i pojęć, zastępujących obrazy, aby wyjaśnić tajemnicę. Filozofia grecka włączyła się w nurt gnostycyzmu, tworząc dziwną i interesującą mieszankę myśli i przekonań, które znalazły swoje odzwierciedlenie w podróży Pistis Sophii.

Pistis Sophia pojawia się także w innych tekstach gnostyckich, ale to w tej Ewangelii jej zejście w ciemność jest traktowane z mniej uciążliwym nastawieniem. W spojrzeniu autora Ewangelii widać przebłyski zrozumienia i życzliwości dla chęci poznania tego, co żyje w tej kobiecej postaci, reprezentującej ludzką duszę. Sophia ukazana jest jako potomek Matki Sophii, której imię oznacza „mądrość”, i która w niektórych gnostyckich nurtach tamtych czasów była uważana za partnerkę Boga.

Droga Sophii w dół jest stałym elementem wszystkich tradycji duchowych, które wymagają zanurzenia się w ciemności, aby w człowieku zaszła głęboka zmiana. Czasami to zejście jest inscenizowane jako symboliczna śmierć, która reprezentuje przejście niezbędne dla późniejszego odrodzenia, zmartwychwstania w nowym życiu.

Fakt ten ma stale powtarzającą się analogię: nasiona wchodzą w ciemność ziemi, aby wykiełkować w słońcu jako rośliny lub drzewa. Wejście w ciemność reprezentuje epizod inicjacyjny, który w innych mitach również pojawia się jako doświadczenie przebywania przez pewien czas w jaskini, grobie, w brzuchu wieloryba itp., w miejscach, w których następuje radykalna przemiana istoty, która tam się znalazła i która stamtąd się odrodzi.

Dla różokrzyżowca w dzisiejszych czasach to inicjacyjne przejście dokonuje się w naszym codziennym życiu, w codzienności, poprzez wydarzenia, które nam się przytrafiają i doświadczenia, przez które przechodzimy. Uważamy, że trudności, które pojawiają się w naszym życiu, trudne, straszne chwile, w których emocjonalnie czujemy, że przebywamy w ciemności – z cierpieniem nieodłącznie związanym z utratą pewności dającej bezpieczeństwo, stabilność, wygodę – są, krótko mówiąc, sytuacjami kryzysowymi, które zmuszają nas do symbolicznego pozostania w tym „grobie” i dokonania w sobie introspekcji i przemiany. Jeśli trudności te są przyjmowane w duchu inicjacyjnym, to reprezentują niezbędne okresy kontaktu z głębią samego siebie, aby następnie, po zdobyciu potrzebnej wiedzy i regeneracji, można było uzyskać dostęp do innego stanu świadomości.

Dlatego historia Pistis Sophii jest metaforą, która rozgrywa się na scenie wewnętrznego świata człowieka, w świecie duszy. W tej wewnętrznej przestrzeni postaci odgrywające różne role tworzą analogię z różnymi dynamicznymi siłami, tendencjami, impulsami, napięciami itp., których można subiektywnie doświadczyć. Pistis Sophia uosabia niebiańską duszę ludzką (żeński aspekt zarówno mężczyzny, jak i w kobiety), „duszę gwiezdną”.

Ta ważna wyprawa w głąb jest niezbędna do doświadczenia wzniesienia. Przed Sophią odbyli ją między innymi: bogini Innana w Sumerii i Isztar w Mezopotamii, bóg Ozyrys w Egipcie, Psyche (ludzka dusza w micie o Psyche i Erosie). Wszystkie te postaci wskazują na potrzebę transformacji tkwiącą w człowieku. Szczególnie warto tu wspomnieć o Jezusie, który również pojawia się w podróży Pistis Sophii jako pierwszy człowiek, który świadomie podjął się zejścia. Przechodzi on przez ten model podróży do świata podziemnego, który rozpoczyna się w sferze bogów i następnie prowadzi do sfery ludzkiej. W następnym artykule zajmiemy się tą podróżą.

Print Friendly, PDF & Email

Udostępnij ten artykuł

Informacje o wpisie

Data: 8 czerwca, 2020
Autor: Irene Mira (Spain)

Ilustracja: